مولانا

  

مولانا جلال الدین رومی طالب کوه سرخاب بوده و می فرموده: هرکس از تبریز آید تحفه ای از خاک سرخاب برای ما آورد. زیرا که خاک سرخاب را فیضی باشد که من آن فیض را در هیچ خاک دیگر نیابم. از این رو هرکس از تبریز به روم (ترکیه) میرفته٬ قدری از خاک در کیسه کرده٬ به حسب تحفه به خدمت مولانا میبرده و مولانا به عزت تمام آن خاک نگه می داشته است (شاید هم بوی مرادش شمس تبریزی را از آن میگرفت) و به هنگاک رحلت وصیت نموده که مرا در همین خاک دفن کنید و چنان هم کردند.