دل سودا زده

تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دل سودا زده از غصّه دو نیم افتادست

چشم جادوی تو خود عین سودا سحر است

لیکن این هست که آن نسخه سقیم افتادست

در خم زلف تو آن خال سیه دانی چیست

نقطه دوده که در حلقه‌ی جیم افتادست

زلف مشکین تو در گلشن فردوس عذار

چیست طاووس که در باغ نعیم افتادست

دل من از هوس بوی تو ای مونس جان

خاک راهی‌ست که در دست نسیم افتادست

همچو گرد این تن خاکی نتواند برخاست

از سر کوی تو زان رو که عظیم افتادست

سایه‌ی قدّ تو بر قالبم ای عیسی دم

عکس روحی‌ست که بر عظم رمیم افتادست

آنکه جز کعبه مقامش نبُد از یاد لبت

بر در میکده دیدم که مقیم افتادست

حافظ گمشده را با غمت ای جان عزیز

اتّحادیست که در عهد قدیم افتادست.