نصیحت

برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

مرا فتاد دل از ره ترا چه افتادست

به کام تا نرساند مرا لبش چون نای

نصیحت همه عالم به گوش من بادست

میان او که خدا آفریده است از هیچ

دقیقه‌ای‌ست که هیچ آفریده نگشادست

گدای کوی تو از هشت خلد مستغنی‌ست

اسیر عشق تو از هر دو عالم آزادست

اگر چه مستی عشقم خراب کرد ولی

اساس هستی من زان خراب آبادست

دلا منال ز بیداد و جور یار که یار

ترا نصیب همین کرده است و این دادست

برو فسانه مخوان و فسوم مدم حافظ

کزین فسانه و افسون مرا بسی یادست.