سرو چمن

خدا چه صورت ابروی دلگشای تو بست

گشاد کار من اندر کرشمه‌های تو بست

مرا و سرو چمن را بخاک راه نشاند

زمانه تا قصب نرگس قبای تو بست

هم از نسیم تو روزی گشایشی یابد

چو غنچه هر که دل اندر پی هوای تو بست

مرا به بند تو دوران چرخ راضی است

ولی چه سود که سر رشته در رضای تو بست

چو نافه بر دل مسکین من گره مفکن

که عهد با سر زلف گره‌گشای تو بست

تو خود حیات دگر بودی ای نسیم وصال

خطا نگر که دل امّید در وفای تو بست

ز دست جور تو گفتم ز شهر خواهم رفت

به خنده گفت که حافظ برو که پای تو بست.