مرغ بهشتی

ای شاهد قدسی که کشد بند نقابت

وی مرغ بهشتی که دهد دانه و آبت

خوابم بشد از دیده درین فکر جگر سوز

کاغوش که شد منزل آسایش و خوابت

درویش نمی‌پرسی و ترسم که نباشد

اندیشه آمرزش و پروای ثوابت

راه دل عشّاق زد آن چشم خمارین

پیداست ازین شیوه که مستست شرابت

تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت

تا باز چه تدبیر کند رای صوابت

هر ناله و فریاد که کردم نشنیدی

پیداست نگارا که بلند است جنابت

دور است سر آب ازین بادیه هش دار

تا غول بیابان نفریبد به سرابت

تا در ره پیری به چه آیین روی ایدل

باری به غلط صرف شد ایّام شبابت

ای قصر دل‌افروز که منزلگه اُنسی

یا رب مکناد آفت ایّام خرابت

حافظ نه غلامیست که از خواجه گریزد

لطفی کن و باز‌آ که خرابم ز عتابت.